María Amelia López Soliño, autora do blog A mis 95 años faleceu o 20 de maio de 2009 ás 6 da mañá.
Unha historia de odio, vinganza e sinrazón.
O pobo xudeu foi masacrado polo nazismo e aínda non superou ese trauma. O odio e o desexo de vinganza segue cautivo no seu corazón. Esqueceu que é un pobo cultivado, rico, poderoso, en gran parte grazas á axuda da comunidade internacional, que lle ofreceu un territorio e os recursos materiais precisos para medrar. Actúa como un pobo afundido na miseria, temeroso da súa persistencia, perseguido polos seus fantasmas. Esqueceuse de que os poderosos tamén deben ter responsabilidade moral, e unha visión ampla da realidade, e ser capaces de proxectarse no futuro. Debería saber que a violencia só enxendra violencia, que é a miseria a que conduce á desesperación. Os seus líderes políticos perderon a visión de futuro, do futuro que están construíndo. Mañán os seus bisnetos, os seus tataranetos... seguirán mantendo esta posición de privilexio? No caso contrario, que clase de futuro lles espera? O dos verdugos ou o das vítimas? Xa vemos que a Historia dá voltas.
É xustificable no seo dunha sociedade moderna e rica, que se unha familia numerosa ten un fillo que se descarría e fai mal a outros, eses outros veñan cun avión e deixen caír unha bomba enriba da casa, para que non quede rastro nin da casa, nin do pai, nin da nai, nin do avó, nin da avoa, nin dos fillos, nin dos netos...? É esa a herencia do progreso moral da humanidade? Ou é unha regresión á barbarie, tal como a barbarie nazi?
Pobo de Israel: eres rico e poderoso. Ese é o teu privilexio. E debes estar agradecido. Ese privilexio dache a responsabilidade de construír, non de destruír (calquera miserable pode facelo). Construír un presente e un futuro dignos, para ti e para a humanidade. Debes ser xeneroso, máis aínda se cabe, pois é a xenerosidade quen fai amigos, non a crueldade.
Para ampliar información engado esta excelente presentación recollida no blog Trafegando Ronseis. Ademais dunhas expresivas viñetas, recolle textos periodísticos de Luisa Morgantini: A nuestros líderes políticos , Mario Vargas Llosa: Morir en Gaza e o periodista israelí Gideon Levy, entre outros.
Recomendo visualizala no modo pantalla completa (icona da esquina inferior dereita)
Un artigo máis no diario El País de Sami Naïr: O Gernika dos palestinos
Súmome á manifestación en Compostela o domingo día 18 ás 12:00 na Alameda. Máis información no blog Dalle un coliño.
Documental brasileiro que nos explica o qué é un "Ser humano" comparándoo con outros mamíferos, con tomates, porcos, diñeiro, lixo... e rematando cunha reflexión sobre a liberdade (unha palabra que o soño humano alimenta, que non hai ninguén que a explique nin ninguén que non a entenda). Vale a pena parar o noso mundo durante os 13 minutos que dura e velo. Ó volver a entrar no teu mundo verás que ás veces 13 minutos son un instante, e que en vez de perder 13 minutos terás a sensación de ter gañado un cachiño de eternidade (o tempo que non pasa, que non se perde, que permanece nalgún lugar da memoria, e que sempre te acompaña...).
Máis vídeos en You Tube
Anímate a visitar o seu blog amis95.blogspot.com
O programa de Televisión Española Tengo una pregunta para usted contou o martes á noite coa presenza dos políticos Josep-Lluís Carod-Rovira, presidente de ERC; Josep Antoni Duran i Lleida, voceiro de CiU no Congreso español, e Gaspar Llamazares, coordinador xeral de IU.
Todas as intervencións do programa pódense ver na canle de TVE en YouTube.
Recollido en Vieiros.com
Gracias por todo...
por tu paciencia,
tu comprensión,
tu confianza,
tu capacidad de escuchar,
por decir tanto con tan poco.
Gracias por tus silencios,
por tus palabras,
por tu tiempo...
Gracias...
pola música e a calidez das túas palabras diarias,
pola inmediatez das túas miradas e os teus sorrisos,
por compartir xenerosamente todo o teu tempo,
por ver o mellor de min e cuidalo con cariño.
“Un guerreiro toma a súa sorte, sexa a que sexa, e acéptaa coa máxima humildade. Acéptase con humildade así como é, non como base para lamentarse, senón como base para a súa loita e o seu desafío.
Lévanos moito tempo comprender iso e vivilo por enteiro. Eu, por exemplo, odiaba mencionar a palabra humildade. Son un indio, e os indios sempre fomos humildes e non fixemos nada máis que agachar a cabeza. Eu pensaba que a humildade non tiña que ver co camiño do guerreiro. ¡Equivocábame! Agora sei que a humildade do guerreiro non é a humildade do pordioseiro. O guerreiro non agacha a cabeza diante de ninguén, pero, ó mesmo tempo, tampouco permite que ninguén agache a cabeza diante del. Sen embargo, o pordioseiro á menor provocación pide piedade de xeonllos e bótase ó chan a que o pise calquera a quen considera máis encumbrado; pero ó mesmo tempo, esixe a quen considera por baixo del que lle faga o mesmo".
Recollido de: Carlos Castaneda: Relatos de poder
Máis cousas en: La Sangre del León Verde
... Cando tiña 17 años, lin unha cita que dicía algo como: “Se vives cada día como se fose o último, algún día terás razón”. Marcoume, e desde aquela, durante os últimos 33 anos, cada mañán mireime no espello e pregunteime: “Se hoxe fose o último día da miña vida, faría o que vou facer hoxe?” E se a resposta era “Non” durante demasiados días seguidos, sabía que necesitaba cambiar algo.
